Erantzukizunak eskatzeko beste aldarri baten aurrean, erresumako nagusi arduragabeak berriro egin du: aho txikiarekin barkamena eskatu eta atzeko atetik alde egin. Zalantzarik gabe, Espainiako errege eta Indar Armatuen kapitain nagusi izateak ez dio gaitasunik eman publikoaren, bere mendekoen, kritikak onartzeko: beldurra ez da tituluen bidez gainditzen, eta ausardia ez dator geneetan. Esaten dutenez, hau, bere semearenganako keinu bat bezala egin du, honen tronua, une batez, jasanezin bihurtzen dela dirudielarik, baina, bere ibilerarekin, Emeritoa bera da estualditik libratzen dena.
Egoera hau ulertzeko, komenigarria da bere irudiaren errepaso biografiko labur bat egitea, sehaskaren eta zoriaren ereinotzek bedeinkatua. Gerra zibil betean Erroman jaioa, beste familia askok ez bezala, bereak ez zuen atzerrira joan behar izan borroken lurrikararen ondorioz. Juan Karlos, Alfontso XIII.aren leinukoa da, 1931n, Errepublikaren etorrerarekin bere burua erbesteratu zuen erregea, honela, bere erregealdi zorigaiztokoari buruz konturik emateko aukera saihestuz.
Juan Carlosek bere aitonak egindako ibilbidearen alderantzizko bidea berregin zuen, nahiz eta horrek Francoren Espainian morrontza luzea pairatzera behartu zuen, bere aitari estortsioa egiteko bahitu bihurtuz. Komeni da gogoratzea Juan Borboikoa, Estorilgo bere babeslekutik, diktadurarako etengabeko kezka-iturri bihurtu zela, nahiz eta herrialdeak beharko zituen askatasunei buruzko bere betiko harrabotsak askoz ere mezu iskanbilatsuagoa ezkutatzen zuen: militarren matxinadak monarkia berrezartzea ekarri behar zuela.
Juan Carlosek Francorekin bat egin bazuen, bere gurasoak ez bezala, bizitza onerako joera handiagoa erakutsi zuelako izan zen, jauregiko azpijokoetarako baino. Pasta honetako pertsonaia bat oso maneiagarria da, eta, horregatik, bere ondorengotzari buruz ari zela, Francok esan zuen dena lotuta eta ondo lotuta uzten zuela. Ez da erraza, beraz, Juan Carlos saldu diguten trantsizioko ur latzetan izandako aldaketaren pilotu izatea. Dirudienez, jaiak, ehiza-partidak, estropadak eta bestelako jolas-ekitaldiak zirela eta, aholkua ematen zen, eta burua kaleek eskatzen zutenetik oso urrun zegoen.
Laburbilduz, esan dezakegu bi kezka handi izan zituela Juan Carlosek bere elezaharra argitu zuten urte haietan. Lehena, bere aita espirituala desagertu eta biologikoa deuseztatu ondoren, jakina, bizitza-tren zoragarri batez gozatzea izan zen, aberats bati Estatuburu bati baino hobeto zegokiona. Bigarrena, familiaren oraintsuko historiak markatua, herrialdetik hankaz gora ateratzeko mehatxu orotan gauzatzen zen. Batari etekina ateratzeko eta bestearen gabeziarik txarrenak uxatzeko, erremedioa berbera zen: dirua biltzea.
Kontua ez da orain Juan Carlos Komisiodunak aitortu ez dituen eta lortutako onurei buruz emandako albisteen errepaso aspergarria egitea, ezta berak egindako beste trapisonda batzuena ere. Ez zaizkigu interesatzen logelako istorioak, eta ez dugu hitz egingo 23Fko bere paper zalantzagarriaz, Alfonso Armada kolpistarekin izandako elkarrizketa ugarien ostean.
Garrantzitsua da azpimarratzea horrelako albisteek — argi eta garbi esan dezagun, aurreko hamarkadetan ez bezala, gaur egun sare sozial batzuk ez baitira ohiko komunikabideak bezain kontrolagarriak — berretsi egiten dutela Estatu-buruzagitzaren gaur egungo izaera parasitarioa, haren titularrak jarduera opakuak egiten baititu, eta jarduera horien gainean ez baitu erantzukizunik eman behar, eta horiek altxor publikotik datozen funtsek sostengatzen baitituzte. Jarduera horiei esker, ondare handia sortu da, eta, gainera, ondorio ikusgarrienetako bat izan da odolez zikindutako teokraziei babes diplomatikoa ematea (beharbada Juan Carlos Francorekin hilketekin tratatzera ohituko zelako).
Egunotan asko hitz egingo da errepublikaz, eta aukera horrek, erakundeetara haize freskoa ekarriko lukeen arren, ez du inolako panazearik ekarriko; besteak beste, berez ez dakarrelako hobekuntzarik langile klaseentzat. Horregatik, beste batzuk erregimen aldaketaz kezkatzen diren bitartean, beste dei bat egiten diogu gure eskubideen defentsarako erakundeari, bai erregeen aurrean, bai errepublikako presidenteen aurrean.
Batzorde Konfederaleko Idazkaritza Iraunkorra
CNTen argitaratua.
